Pillow Book: Soms schikken de zinnen zich

Pillow Book: 2004-03-07


Soms begin je te schrijven en schikken de zinnen zich naar het materiaal. Vaak zijn de ideeën op een treinbiljet de zware. Er zoekt iemand naar een notitieboekje, een stuk papier, vindt dan uiteindelijk alleen maar dat, kribbelt, licht geïrriteerd en bang om het stuk te verliezen daarop. Thuisgekomen zoekt hij zijn gedachten, de puzzelstukjes voor een beter leven, of vindt ze misschien pas een paar dagen later in een jaszak. Er blijven er bibberig geschreven diagonale flarden over, waardeloos of gewoon onleesbaar.

En ik had dus beter mijn Weens briefpapier gebruikt want misschien had het mijn gedachten geordend. Tegen de setting koffie en een laptop met een kaars ernaast – het vloekt op zich al – kan ik wellicht niet op. Er is een heel geconcentreerde, doorgewinterde schrijver voor nodig om door materiaal heen te kunnen kijken. Het is een kunst om te schrijven wat je wil.

Hoe je me deze week hebt gezien hoor je me niet te zien. Je m’en veux je m’en veux. Die weinige regels zijn er om niet te overschrijden, verdomme. Zoals naaktheid; het is misschien niet erg dat ze gezien wordt, maar ze tonen is moeilijk. Mijn zinnen zijn zo bloot. Het was prettig je te zien. Ik had niet moeten komen. Ik was te nieuwsgierig om niet te komen. ‘k Heb dus toch nog onbeheerstheid en impulsiviteit te kortwieken. Het voelde alsof ik bij jou mocht binnenkijken, en mijn hak was wankel, en door op die schutting te kruipen is hij gebroken. Ik had het mij toch niet kunnen laten. Bovendien was ik nieuwsgierig naar mezelf, om me te toetsen aan de werkelijkheid. Dat lukte niet helemaal, te wankel, onbetrouwbare resultaten.

Tram 3 gaat bij jou voorbij en ik heb zin om hem te nemen en iets in je bus te dumpen. Een doos olifantjes; bouchées, zodat je er weer hebt, want ik heb je laatste opgegeten.

Bij elke telefoon schrik ik op. Elk bericht kan er een van jou zijn. Hij is het nooit (hij is het wel/ jij bent het nooit).