Pillow Book: Mijn eigen mama was geen

Pillow Book, 2005-09-18

2005-09-18

Mijn eigen mama was geen moederlijk type. Ze was een bohémienne, kunstzinnig en met haar eigen ideeën, zoveel gedachtes zelfs dat er weinig plaats over was om de mama in haar te laten groeien. Met de leeftijd is ze dikker en zachter geworden, kilo na zoveelste kilo. Waarschijnlijk zat er in dat nieuw materiaal moederweefsel, want ze gedroeg zich anders toen mijn broer 11 jaar later geboren werd. Hij had geluk en werd verwend. Ik kreeg wel haar creativiteit mee. Bemoedering vond ik elders.

Op school waren er de juffen uit met een zwak voor stille boekenwurmpjes, bij mijn vriendinnen thuis recruteerde ik de moeders die zij verwaarloosden. Hun koekjes waren altijd de beste, vol liefde gemaakt. Ze bemoederden me instinctief en ik liet me dorstig overspoelen door hun warmte. Ze bleek voor het grijpen te liggen, de liefde. Je moest gewoon de stukjes aan mekaar puzzelen tot een dikke warme lappendeken. Mijn honger naar mama’s ging zover dat zelfs tante Lieve er uiteindelijk voor viel. Jaren later ging ik op bezoek, zat aan haar voeten voor de open haard te luisteren naar haar warme vrolijke stem. Natuurlijk zag ze haar kindjes graag, zei ze, maar hoe gelukkig ze ook was, “ik bleef toch een beetje haar kleine meid, hé?” Haar vingers gingen door mijn haar en ik moest een beetje huilen van spijt hoe ik haar te pakken had. Ze nam het voor ontroering en gaf me een knuffel, de arme misbruikte ziel.

Het is een veilige tactiek. Toen er een mama van mij stierf verscheurde het me, maar dat kan maar een fractie zijn geweest van de pijn voor een echt kind. Ik prijs mezelf dus gelukkig. Maar het maakt me bang hen oud te zien worden, en mijn honger naar liefde wordt niet minder. Onlangs nog heb ik Annabel binnengelokt, de moeder van Sam en Jeroen. Ik ben misschien de dochter die ze nooit had, of zijzelf vroeger. Ze leent mij haar vrouwenboeken tot nooit meer, “ik moet ze toch ergens kwijt, en ik ken ze vanbuiten”. Ik vertel haar over de auteurs die ik heb ontdekt, ze noteert de namen, zij vertelt me over haar minnaars van vroeger als er weer eens een man mijn hart heeft gebroken. We gaan samen naar concerten en drinken koffie, het is heerlijk hoe volwassen mijn moeder-dochterrelaties geworden zijn.

Ik voel me schuldig, dat wel. Ik weet dat ik emotioneel in het rood sta, en ik zal het nooit kunnen afbetalen. Annabel weigert alle geschenkjes die ik wil geven om haar liefde af te kopen. Ze blijft me maar potjes spaghettisaus en champignonvelouté in éénpersoonspotjes toestoppen om mee te nemen “of steekt ze in de vriezer, voor als ge laat werkt”, zegt ze met een bezorgde frons. Hoe ga ik dat ooit goedmaken? Als ze straks ouder worden en sterven, is het dan wel genoeg dat ik me zal kapotrouwen? Of zal ik als straf kweken en zorgen tot in der eeuwigheid?