Pillow Book: Opeens begon ik af te vallen

Pillow Book: 2004-10-12


Opeens begon ik af te vallen. Hoe dat kwam is een sappige anecdote maar op zichzelf wel een verhaal waard, en heb er niet genoeg om er kwistig mee te zijn. Ik viel af, voelde me rot en huilde in elk hoekje, en intussen hoorde ik steeds vaker dat ik er zo geweldig uitzag. Ik kon niet meer eten – het moment waarop ik een croissant in mijn keel voelde steken (die niet droog was maar gewoon geen voedsel meer toeliet) staat me nog voor, ik moest het weer naar boven werken en spuwde het uit in het toilet.

Het rotgevoel ging over en wat bleef was een plots slank meisje. Ik was nooit dik geweest daarvoor, zelfs niet mollig by far, begrijp me goed. Ik was normaal. Er was het normale vet. Ik zie me nog voor de spiegel staan op de houten vliering van mijn studentenkot; niet het silhouet van een mannequin. Hier waren er stukken te breed waren, daar een buikje als ik het niet onhoudbaar introk, wel prachtige borsten, maar cellulitis. Bij elke combinatie kleren moest ik even kijken of het niet een stukje in de verf zette dat er letterlijk of figuurlijk bovenuit sprong. Kleren kiezen in een pashok was vooral goed kijken en ik maakte jacht op kleren die bepaalde lichaamsdelen verdoezelden en andere deden uitkomen; de beste kledingstukken maakten me mooier doordat mijn figuur er niet uitzag zoals het was. Als een man mij vasthield waren er stukken waaraan hij zich kon vasthouden. Dat was dus voorbij, ik was nu eenduidig slank te noemen, bijna een modellenfiguur en ik viel op.

Het stopte niet bij mijn buitenkant. Ik voelde me lichter en mooier, opeens een broos meiske. Dàt was ik nooit geweest. Ik had meer energie, voelde me als een jong roofdier, klaar om op jacht te gaan. Ik stond op scherp en de rush was geweldig. Opeens had ik regelmatig weer honger, wat ik al jaren niet meer zo uitgesproken had gevoeld, er waren momenten dat ik niet meer kon van de honger en móest eten, en dat deed met graagte en het gevoel dat ik dit had verdiend, elke hap, en ik at met goesting.

Want eten kon ik wel weer, en dat was een probleem. Elke dag stond ik totaal gefascineerd op de weegschaal, meestal verrukt, maar bij de eerste kilo erbij wilde ik controle. Het lukte me met allerlei middelen maar zonder al teveel moeite op dat gewicht te blijven. Correctie, mijn euforie was zo groot (rank! slank!) dat het moeiteloos leek, dit gewicht was zo nieuw dat ik het heerlijk vond niet te eten en met nog meer goesting dan bijten ik niet toebeet en ook daar werkelijk voldoening uit haalde alsof ik de maaltijd wel had gehad- ach zwijg, anorectisch gedrag, het zou wat. Het was allemaal netjes binnen mijn normale toegestane gewicht, je kon het hoogstens streberigheid noemen. Meer nog, zonder echte moeite viel ik nog wat af tot ik werkelijk licht uitstekende heupen had, een rib te zien was onderaan mijn borstkas en daarna twee, en mensen me begonnen te waarschuwen dat ik nu werkelijk niet meer magerder mocht worden, en als ik op een harde houten bank zat deed het pijn zonder die ooit stevige kont.

Men mocht het dan teveel noemen, de aandacht verslapte er niet onder. Opeens werd ik gezien, waar men eerder niet opkeek. Misschien ook omdat ik andere kleren had – opeens had ik het lijf waarvoor deze kleren ontworpen waren. Kon ík het helpen – wou ik het helpen!? het was moeilijk niet teveel te kopen, wie weet zou ik morgen opstaan en weer alle moeite hebben een flatterende jurk te vinden. (Toen ik na anderhalf jaar mijn bikini voor het eerst weer droeg verdronken mijn borsten in de cup en bij mijn eerste duik schoot de slip mijn benen af als een parachuutje.) Enfin, mijn gewicht vrat voordien mogelijk aan mijn imago want de hippe meisjes zagen me staan en verdomd, de mooie jongens opeens ook.

Met dat silhouetje van een trophy wife kwamen er prompt rijke jongens op me af. Er werd om me heen gedraaid zoals vroeger om mijn mooie vriendinnen. Het leek verdorie wel alsof ik er zo eentje was geworden. Vroeger was ik de enige die in ons verder preutse groepje brandend stond te tongen met de buitenlandse journalist die ik pas had ontmoet maar het was toch Nieuwjaar zeker, en ik liet me netjes voor de deur droppen, nog een kuise kus, ze lieten me altijd gaan. En nu, we gingen uit en ik smeet na een uur wat brandende blikken toen ik wist welke jongen die ik wou. Hij bestelde iets voor me, we dronken wat, en oververhit maakte hij zijn move, ik werd ergens heen geduwd, zijn vingers drongen onder mijn jurk, onder de bandjes van mijn slip, hij voelde niet eens mijn huid, ternauwernood raakte ik weg. Terug in het gezelschap vroeg ik me af what the fuck er hier mis was me hield me van de slag kalm houden die avond.

Toen het op het volgende feestje als klokslag hetzelfde liep, ging ik me aanpassen. Het feestje over mijn nieuwe lijf was voorbij. Mijn kleding werd bescheidener, want per vierkante centimeter minder Ledoux werden de reacties minder heftig. En godlof niet meer flirten, géén initiatief, het was zo al erg genoeg. Ik zei er niets over, want mijn gezelschap zou gelijk hebben; ik toch niet ging klagen over mijn figuur?

En daar eindigt alle verhaal. Ik leerde me kleden op de rand van het aanvaardbare. Ik stond elke dag even op de weegschaal. Ik sportte tegen mijn zin om spierweefsel te garanderen. Ik was een vrouw geworden.