Pillow Book: Gorki Park

Pillow Book, 2006-04-29

Ik zou Gorki Park graag in het Russisch zien. Ondertiteld natuurlijk. Dat Brits en Amerikaans, zo zorgvuldig en diplomatisch, het vloekt met de communistische sfeer… De dichtstbije taal is “Deutsch”, maar dan zit ik waarschijnlijk in een andere, minder koude oorlog.

Ik zou dit jaar graag één-meiklokjes krijgen. Het is bijna één mei. Ik wil ze gewoon omdat ze er zijn en lekker ruiken. En bij de geur moet ik ook wel aan mijn grootvader denken, die elke 1 mei nog meiklokjes plukt in het bos, “onzen” bos, en ze dan schertsend om zijn sérieux wat te redden aan mijn grootmoeder geeft, die er een licht aangedikte traan om wegpinkt. Ik moet mijn ogen sluiten omdat de geur zo lekker is, dan zie ik hen voor me en glimlach met mijn ogen dicht.

Wanneer ik onderweg ben om ze te halen zie ik mensen staren als ik voorbijkom. Alsof ik door het stadsbestuur betaald wordt om als mini-attractie met krukken rond te lopen. Als ik wat stuntel wordt er eerder gestaard dan hulp aangeboden. Als ze helpen becommentariëren ze meestal heel uitgebreid wat ze doen. Ik ben er nog niet uit waarom. Het doet me denken aan mensen die babypraat verkopen tegen een klein katje. Ze verwachten geen antwoord, geen weerwerk. Ik ben blijkbaar net een zeswekig katje.