Pillow Book: Twee levens, twee lichamen

Pillow Book: 2003-03-02


Twee levens, twee lichamen, en twee keer een ingesteldheid, verschillend maar parallel goed afgesteld, dat zou ik willen. Een opsplitsbare ik – er zou genoeg zijn voor iedereen! Het zou zelfs voor mezelf goed zijn. Ik zou afspraken met me maken – en we weten hoe we mekaar moeten aanpakken – om elk een deel van die dingen waarin ik slecht ben over te nemen; terwijl de één de afwas doet kan de ander schrijven (en voelt zich zo schuldig dat zij het niet doet dat ze ook doorschrijft, produceren verdorie).

In shifts van halve weken zou ik het regelen. Celia1 zou een halve week agenda houden en de ander ’s ochtends wakker maken, op de rand van het bed gaan zitten en, terwijl ze in haar koffie roert en haar benen strak tegen mekaar kruist (ze voelen een beetje fris; zij heeft vannacht het bovenstukje van de pyjama aangehad) herinnert ze Celia2 er met overduidelijk zonder enthousiasme maar ironisch, want zo zijn we wel in besloten gezelschap, eraan dat we straks moeten gaan stempelen. Ze doet het zonder pesthumeur, ze weet dat zij straks aan de beurt komt en dat de regeling goed voor ons is.

Zij zal de sollicitatiebrieven voor zich nemen en of Celia2 dan intussen maar eens ouwe stukken schrijfsel herschrijft, wat denkt ze? Halfslapend pruttelt Celia2 tegen dat overschrijven anders eerder halve administratie dan creatief werk is maar bindt in bij heen wat scherpere toon van Celia1, “wees nu verdomme maar blij dat je niet naar het fucking verjaardagsfeestje en het stempellokaal moet.” “Doe jij die allebei dan? Da’s wel fijn.” Tegen zichzelf kan dat wel, verlegen zijn en glunderen. De ander staat op, zucht even, rekt zich glimlachend uit. “Ja, trut. Bon, mijn benen krijgen het koud. Sta ook maar eens op - en doe iets kunstzinnigs aan.”