Pillow Book: Madame Bovary et le moral

Pillow Book, 2006-06-05

Ik kleed me aan ’s ochtends, in mijn eigen kleren. Maak me soms op. De verpleegsters kijken ervan op. Sommige verpleegsters en zelfs andere patiënten kijken vreemd en soms boos. Misschien zie ik er niet ziek genoeg uit. Je bent pas ziek als je onverzorgd bent, met een Victoriaanse koortsglans, glazige ogen en je haar wat vochtig van het zweet.

W komt op bezoek. Hij is ongemakkelijk. Dat zijn veel mensen. Maar ik had niet verwacht dat hij het ook vreemd zou vinden. Ik probeer hem op zijn gemak te stellen, ik ben het gewoon, hoor, lach ik. Het is ook om mezelf eraan te herinneren. Het doet pijn om zijn blik te zien Hij vraagt of ik geen makkelijke kleren wil. “Hoe bedoel je?”, vraag ik vrolijk. Hij draait onder de vraag, kruist en ontkruist zijn benen en armen, fronst en zegt quasi-casual “Bwah, trainingsbroeken of shorts of zoiets? Iets voor een zieke?”

Hij heeft daar wel een punt. Mijn slipjes zijn op, dus ik vraag hem er mee te nemen. “Kleine”, zeg ik, wanneer hij vraagt wat voor en ik lach, “je weet wel wat ik draag.” En om hem aan het lachen te krijgen zeg ik met grote starende ogen nadrukkelijk: “Kleine”. Hij neemt een five-pack slipjes uit H&M mee. Het zijn tanga’s in katoen; twee hebben een kleine meisjes-bloemetjesprint. Het moet de kleinste ziekenslipjes ter wereld zijn. Wanneer ik ze zie moet ik proesten. “Hoe?”, zegt mijn ex-minnaar, “Kathleen draagt er ook zo’n…?”. Kathleen is zijn stiefdochter van veertien. Zijn slipjes doen me opeens minder lachen. Ik draag nu een lichtroze slipje in katoen. Katoen is mijn stofje niet. De gelijnde zuurstokbloemetjesprint krijg ik nog niet over mijn hart.

Enfin, voor hem is het tenminste ziekte. Voor de rest van de draaiende, ongemakkelijke bende ben ik blijkbaar niet ziek ben en profiteer. Waarom krijg ik anders die giftige blikken? Ze zijn moeilijk te dragen in bed. Je bent pas ziek als je een slons bent. Je bent pas ziek met vet haar en een koortsglans. Aantrekkelijk en ziek kan niet. Ik blijf verdomme mijn haar wassen.

Mij heeft ziek zijn juist meisjesachtiger gemaakt. Horizontaal probeer ik mijn vrouwelijkheid af te kopen met roze sokken, jurkjes en gelakte lange nagels zoals ik er nog nooit had. Werk is slecht voor je nagels. Hoe meer vrouw ik me voel, hoe minder er van mij over is om ziek te voelen. Ca fait passer le temps. C’est bon pour le moral. Madame Bovary, c'est moi.