Pillow Book: Aware

2006-07-19

Na twee keer beluisteren hoorde ik op een ministukje voicemail nog steeds achtergrondjapans. Freud zou wsch. "Hineininterpretierung" prevelen achter zijn krant en er het zijne van denken.

Ik moet denken aan mijn ingehouden uitbarstingetje van verlangen, ongeduld en aware gisteren.

Aware, een zo toepasselijk Japanse emotie. Net een edelsteentje. Klassiek betekent het de melancholie en het bitterzoet verdriet/geluk juist omdat geluk niet blijft duren – zoals het vallen van kersenbloesem amper een week na zijn bloei – en dat in een uitgepuurd esthetisch licht. Maar blijkbaar - hoe de essentie van de mens zich toch altijd vrij wrikt zelfs binnen het keurslijf van de maatschappij.. - is aware ook vandaag nog meer dan dat; een manier om aan het hele net sociale verplichtingen te ontsnappen, een gevoel zo overweldigend en gerespecteerd dat het een scala aan daden kan verantwoorden. (het dichtstbij in Westerse emotie, maar dan zoals een paling tegenover een goudkarper, is "aanvaarding" van crime passionnel, misschien?)

Of zoals een droge psychiater online vertelt - ach ja, een wetenschapper, en hij heeft het over de milde vorm :
''Our mythology repeats that; we do not have stories where anyone lives happily ever after.'' Happiness is nearly always fleeting in Japanese art and literature.
This traditional way of thinking about suffering helps to explain why mild depression, in Japan, was never considered a disease. ''Melancholia, sensitivity, fragility -- these are not negative things in a Japanese context,'' Tooru Takahashi, a psychiatrist who worked for Japan's National Institute of Mental Health for 30 years, explained. ''It never occurred to us that we should try to remove them, because it never occurred to us that they were bad.''

Exquis, niewaar?