Pillow Book: En ééntje pijn

Pillow Book: 2006-10-19

Mijn dokter heeft me opgegeven. Ik voel mijn voet af en toe zonder reden slapen. Mijn sportersspieren zijn nog steeds gestaag, stukje bij beetje aan het afsterven tegen al mijn kleine pogingen in. Ik ben vrolijk maar vanbinnen rouw ik erom. Als ik het openlijk zou doen zouden mijn vrienden nog minder bellen als nu. Ik ben bang. Maar ik ben bezig. Ziek zijn is hard werken en veel wachten. Veel pleiten. Veel betalen. Drie dokters te zien de komende dagen. Eén ervan homeopaat. Het secundaire circuit – zelfs een scepticus als ik ontsnapt er niet aan. Ik twijfel nog aan die ene Chinese voedingsdeskundige. Daar heb ik nog geen afspraak. Misschien zal het moeten als het reguliere circuit me niet meer wil. Vandaag gemerkt. Een patiënt die niet geholpen kan worden wordt meedogenloos buitengekeerd. Ik dacht dat dat een aardige meewerkende patiënt als mij niet zou overkomen. Op weg van de specialist naar de huisarts stop ik even aan een juweliertjesraam. Semi-precieuse stenen en zilver, geen grote sier. Ik was onlangs mijn hangertje uit tijgeroog kwijt. Er lagen er mooie. Maar ik heb er geen gekocht. Ik ben tenslotte ziek. Van al mijn oorbellen is nog maar één over. Ik heb nog één gezond pootje (en ééntje pijn).