Pillow Book: Een maand eten

Pillow Book, 2006-10-30


De esthetiek sloeg me als een exquise wolk in het gezicht. Het was zo’n perfect prachtig huis, zo leeg, vol kunst. Een prachtig opgemaakt buffet op de designtafel. Er waren meer mensen dan ik had verwacht. Vreselijk mooie mensen, zo ongeschonden mooi, als karaktervolle kunstwerkjes voor onder een stolp. Er was een kloostertuin, meticuleus maar een beetje wild, waar we in die uitzonderlijke nazomerzon naar de tuintafel verhuisden voor eten en praten. Het gesprek was een beetje wuft maar op niveau.

Pittig zelfs bij momenten. Het perfecte brunchgesprek. “Eind deze maand gaat Amy terug naar Shanghai” – “Oh really?” Iemand maakte bloody marys. Daarna kwam er Pouilly en strawberry martinis. Daarna champagne. De mannen spraken af een cocktailcompetitietje te organiseren. Woorden als bellenblaasbubbels. Een bubbelbad van overvloed en zachte pasteltintluxe.

Ik imiteer hun onschuldige vanzelfsprekendheid maar voel me betrapt. Alsof ze de low-class nog van me af kunnen lezen in mijn gezicht of gebaartjes. Of uit mijn gedachten. Het eten op die brunchtafel, van dat geld hadden mijn moeder en ik vroeger een maand kunnen eten. Hun zoontje is een gestimuleerd wonderkindje.

Het zou gemakkelijk geweest zijn als ik ze kon haten, maar ze waren voor geen spat bedorven. Alles was oprecht mooi, zonnig en onbezorgd. Aan de andere kant van de kloostertuin zag ik vervallen huisjes. Als enige; Ledoux, verraadster, verraadster.