Pillow Book, 2003-06-08Die middag was ze als in één van zijn sprookjes door de vloer gezakt. Ze zou tegen tienen nog even dag komen zeggen.
Na een tijd valt zijn oog op de klok. Het is al erg laat. Hij kan soms niet, maar zíj komt altijd. Het begint te razen in zijn hoofd. Wat als er iets gebeurd is en ze onderweg verkracht is en ligt dood te bloeden in een berm? Er schieten spontaan witte rozen op waar de grond haar bloed inzuigt, denkt hij, hij zit nog met zijn hoofd in het schrijven. Ze is thuis, nu al verzonken in een ander leven zonder dat hij het heeft gemerkt, voorgoed weg deze keer. Ze is verdwenen. Die overnachtingen, die telefoons en afspraken, nu pas schieten ze door zijn hoofd. Ze had zo’n blos op haar wangen de laatste tijd. Ze was zo levendig en lief. Hij heeft een beetje spijt nu. Hij vraagt zich af waarom. Gaat in zijn hoofd de jaren samen af. Hij ziet haar nu vast nooit meer terug.
Hij kalmeert. Misschien is het zoals in de fantasie die hij had de laatste tijd, een meisje dat door de vloer zakt en nooit meer terugkomt. Zijn gedachten glijden af in fantasie, goddank, en hij laat ze glijden.
